Tusschenspelen

[p. 101]

Sonnet

Weêr spreidt de nieuwe sneeuwval zijn damasten
Wit ammelaken in de wijde zaal;
Dan straalt de zonnelamp in winterpraal...
En nimmer volgt de tijd van toe te tasten.

De vogels als vanzelf genoode gasten,
De meeuwen in den schoonen ommehaal
Van wijdende en verengende spiraal
Begrijpen niets van deze koude vasten...

Keert naar uw leêge nest, wanneer gij 't haalt,
Om in den kristallijnen nacht te sterven.
Geen afstel schaft dit doelloos hongerzwerven.

De haard van 't leven zelf krimpt almaar doover.
De laatste simpele bereekning faalt:
De arme, die altoos deelt, heeft niets meer over.