Tusschenspelen

[p. 84]

Vizioen

Tusschen dag en donker

In de waterklare schemering:

Alle schijn verzonk er,

Of de weerld van weêrszij openging:

Of een bader de oogen

Uit het blindvergudsend nat

Opsloeg in een alvermogen

Als geen menschenoog tot nu bezat:

Al de steile bergen vlakken

Naar éen overzichtig dal;

Alle muren krakken

Onder stilst bazuingeschal:

De aarde hangt doorschijnend

In haar vollen melkwegkrans,

In elkaêr verdwijnend

Al berekening en kans,

[p. 85]

 

Elk klein-eigenzuchtig

 

Doel tot eeuwger middel klaart

 

Naar éen einddoorluchtig

 

Aan geen ziener geopenbaard

 

 

 

Wit dat even opschijnt

 

In zijn onaanrandbre pracht,

 

Als de bliksemstraal den top lijnt

 

Van den leedverstormden nacht...

 

 

 

Wie kan deelen of verkiezen

 

Waar alom de liefde zelf verbloedt,

 

Die door eindeloos verliezen

 

Overwinnen moet?