Tusschenspelen

[p. 63]

Liedje

Het werd gewoon allengerhand
Dat nooit de bloeitijd van de ziel
Met lente en zomer in dit land

Meer samenviel...

Van kind af eenzaam volgt haar baan
Een andre blinde zon die zet
Den gang van bloeien en vergaan

Naar eigen wet.

Lag jaren niet in winterduur
De ploeggebroken akker braak?
En sloeg dan uit op liefdes uur

In laaie taak?

Gedulde gasten, keken toe
De zon en maan als in den geest;
Geen storm of onweêr met zijn roê

Roerde aan zulk feest...

[p. 64]

 

En nu - geen enkel teeken dringt

 

Door 't windelooze nevellicht;

 

Geen toon, geen vogelstem voorzingt

 

Ziels nieuwe plicht...

 

 

 

Alleen een kreukeloos tapijt

 

Van ongekenden witsten bloei

 

Schiet langzaam op, horizonwijd,

 

In stâgen groei...

 

 

 

Met aldoor sneller oogopslag

 

Verschicht als een vuurtorensein

 

Van aardschen nacht en aardschen dag

 

De vlakke schijn...

 

 

 

O lijdzaam wachten of begon -

 

Wat tijdlijk nog, wat eeuwig spel

 

Langs 't onafzienbare gazon

 

Van asfodel?