Tusschenspelen

[p. 55]

Sonnet

Het vrome leven in zijn goeden tijd
Heeft ons voor ieder oogenblik te kust
En keur met vreugdkleedijen uitgerust
Van elke tint waarin zich 't hart verblijdt.

En veilig woonden wij, gelukbewust,
Ziel, in haar teedere doorschijnendheid;
En nimmer lette éen droppel hoon of nijd
Ons, liefdes kindren, in dit land van lust...

Ik zie de heemlen dreigendkoel betrekken,
En zich in rouw al wereldkindren dekken
Van zelfgeweven laken en fluweel...

De warmste rouw voor ons blijft dit besterven
In en met liefdes levenrijpe verven.
Geen van Gods bloemen vraagt een rijker deel.