Tusschenspelen

[p. 52]

Liedje van de straat

Nu gaat de weerld verkleed,
Zoo duister als uw leed,

In stormend reegnen;

Bijna verstaanbaar schalt
De wind in zijn taal al 't

Noodschiks verzweegne.

Toch niets dan zwijgen zult
Ge in tijdeloos geduld,

Ban onverbreeklijk -

En met uw tranen 't woord
Groeit in u ongestoord

En onuitspreeklijk.

Tot uit heelkrachtge bron
Weêr welt de glans der zon

En 't straalvermogen

Dat slaat met zingbre smart

[p. 53]

 

't Opengewonde hart,

 

En dooit uw oogen...

 

 

 

Of eindlijk mocht verstaan

 

Uw hart in 't opengaan

 

Uit zijn benauwing,

 

Zoo even en zoo broos,

 

Een bloem zoo wereloos

 

In zijn ontvouwing,

 

 

 

Wat wel de schoonheid was,

 

Die bloeide tusschen 't gras

 

Bij lichtste dagen;

 

Die overmoed bezat

 

Eén uur, plukte of vertrad

 

Naar welbehagen:

 

 

 

Uit hoeveel leed geteeld,

 

Hoe lang in druk vereêld

[p. 54]

 

Van zwartste ellende,

 

Dat zij éen oogenblik

 

In alvergeten schrik

 

De wereld bande.