Tusschenspelen

[p. 51]

Sonnet

Onzienlijk aangezicht dat in mij weent
Als van verraden vrouw, liefde bedrogen -:
Niet betten kan 'k uw leedverschemerde oogen,
Geen troost van kussen reiken tot waar steent

Uw blinde mond... Stil, door de goê gemeent,
In leedvermaak en eigendunk verlogen,
Moet ik u redden naar Gods mededoogen,
Arm, zonder hulp, met goed en bloed beleend...

Geen mensch mag raden uwen bleeken nood,
Die leven voor ons baren zal of dood -
Vertrouw en lijd en geef u niet verloren.

En bid als snoer wat mijn ervaring weet:
Wordt elke menschevrucht in pijn geboren,
De schoonste zijn voldragen al in leed.