Tusschenspelen

[p. 22]

Meisje met dood vogeltje

Musée des Beaux-Arts, Brussel

Weet je nog van den anderen keer,
Van de pijn die onbekend was:
Hoe diep doorschrijnde 't eerste zeer
Toen je aan geen zeer gewend was?

Nu stak opeens een vreemde kou
Tot heel in je hart je lijf door,
Die 't vogeltje dat je troosten wou,
In je bevende vingertjes stijf vroor...

Wij deden ons best met woord en daad...
Ook ons ging 't net als het jou ging:
Een mensch gaat slecht met zichzelf te raad
Van zijn eersten stap tot zijn trouwring.

Wij werden gewaarschuwd vóor en na
Tegen leed dat meer dan een traan nam -
Wij leerden alleen bij eigen schâ
De dingen waar het op aankwam.

[p. 23]

 

Want leven is overleven, kind:

 

Opkomen uit slaap, leed, doodspijn.

 

En pas ervaring bate vindt

 

Bij 't even flikkrend noodsein...

 

 

 

Doe maar als had je niets gehoord!

 

En leef naar eigen wijsheid.

 

Daar is niets erger dan kindermoord

 

Op den langen weg naar de grijsheid.