Tusschenspelen

[p. 11]

Sonnet

Niet haatdragend van inborst ben 'k,
Maar ik heb het hart van een kind.
sapfo

Gij werdt zoo na aan 't hart van moeder zee getogen,
Dat altijd nog de vloed van ieder nieuw getij
Uw voorhoofd effen legt, en klaar en schaduwvrij
De hemelspiegels van de poelen uwer oogen...

Wel ben ik ook haar kind, maar tusschen haar en mij
Is een te diep verband dat het zich liet betoogen:
Haar stem in stilte en storm hield anders mij bewogen,
Mij lang uit haar bezonken roede Zeeuwsche klei...

Vanzelf was u vergeven en vergeten éen...
Maar hoe meer ik vergaf, te zwaarder ging vergeten...
Treed in den tuin, die werd ons bloeiende geweten:

Al wat gij mij hebt aangedaan, staat hier bijeen
In laten herfstbloei overweldigend eendrachtig:
Al lust en leed droeg eerlijk zaad en levenskrachtig.