Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 39]

Zes-en-twintigste strofe

Doch de dagen die ons blijven,
bindt in deemoeds dienend' ijver
mij aan deze eendagelingen
de verheimlijkte gelofte
eener nimmer goed te maken,
nimmer te bekennen schuld.

Die den schat vindt in den akker,
zal met den bezitter deelen -
Wie vermag aan willoos blinden
in de toegemeten uren
tusschen schemering en schemer
deze waarden zelfs te duiden:
wat zijn eigen ziende nooddruft
rooft en redt als stralend erfdeel
van toekomende verkoornen? -
Zoo sloop wel Buonarroti
door het avondlijke Rome
tot hij vond de ruwe grondstof
voor zijn wonderbare goudkunst
waar in slop of in taveerne
Luigi Pulci zong en danste;
en hij zat als een verwezen,
in den zienden droom verloren...
Maar de vroege zomermorgen
zag hem op de hooge stelling
voor het fresco ter Sixtijnsche,
hoe hij waagde te benaadren
met éen siddrenden penseelstreek
't nooit voltooid gelaat van God.