Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe (1919)

Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

(1919)–P.C. Boutens– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 53]
Twintigste strofe Van jongs af was mij deze Schaamte na, maar nimmer lief: zij hield mij als het kind dat ik al leek, dat liever zweeg dan sprak, en bij de luide dwazen wier gegons de stilte stoorde, die mijn jeugd voldroeg tot dit bewustzijn van onzegbaar leed en onuitsprekelijker zaligheid, ging door voor aandachts overgave het strakke wachten tusschen hoop en angst of ooit van uit hun glanslooze onrust éen vonk spranken kwam in den gitzwarten schat van hartstochts grondeloos gebedden nacht; of ooit de loome misten tusschen ons oplichtten voor den dauwverglansden morgen, dat eindelijk de stomme leeuwerik van mijn verlangen tot verstaanbaarheid omhoog mocht wieken en 't allicht verband waar enkel liefde in schoonheid zich verluidt en bij der zielen zuivre samenspraak Gods eerlijk zwijgen toehoort als getuige... Eer dan de donkre drift van ongeduld
[pagina 54]
haar staamlend tij over mijn lippen stuwde, en aan de wreedheid van hun wanverstand de weerlooze onrust van mijn zoet geheim verraadde, rees zij in het zacht gezag van een die beter weet en niet verwijt, en als een oudere bezonnen zuster nam zij mijn hand en bracht mij veilig thuis binnen de zilveren verzekerdheden der sterrenachten, en zij leerde mij dit fluisterpijpend lied dat zuchten vindt voor elke vreugd en iedre pijn en geeft ze meê met 't suizen van den nachtwind naar het wakend oor van verstverwante zielen... Hoe lang al ken ik haar! Zij bleef dezelfde, en hoeveel jaren ben ik nu haar oudre! Maar naar onze omgang mij vertrouwder werd, te zeldner komt ze en eerder gaat zij heen als een die veelal elders bezig is. Nog is zij altijd met mij zooals vroeger als op den duur van 't winterlijke zwijgen de stilte dreigend wordt, wijl op de bergen Gods hand den dauw inhoudt, en laat mij niet
[pagina 55]
vóor met den luwen wind de dooi invalt en allerwegen langs de hellingen de beken ruischen door den lichten nacht.

Vorige Volgende