Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 52]

Negentiende strofe

In dezen ijver die geen schaduw duldt,
waar elk aan 't naaktst en zuiverst zelf alleen
de volle zon van d' anders liefde gunt,
bleef ons geen dekking tegen werelds kou
en 't donkre gloeden van onz' eigen brand
dan 't wederzijdsch en dubbel-eenig kleed
van glimlach die op glimlach antwoord geeft...

O broos en onverbroken evenwicht
waarvan de roerelooze vleugelen
de opvaarten van ons stil verrukken dragen
boven den afgrond der vernietiging:
cirklende melkweg die de wereld vangt
in zijn omarming en haar donkren schijn
doorklaart en wegwischt in zijn effen glans
ten baren spiegel in wiens huivering
der zielen aêmloosheid zich zelf herkent
en zich verliest in zaligend vergeten
waar de éene ophoudt en de andere aanvang neemt.