Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 56]

Een-en-twintigste strofe

Hoe zal ik u uitzeggen naar gij zijt;
hoe 't wonder van dees schaduwloozen bond
verbeelden in doorzichtgen klank van taal
die openbare uw onuitspreeklijkheid
aan 't hijgend luistren van den bleeken nacht,
aan 't murmlend vragen van de groote zee,
aan het blind ongeloof van dit arm volk...?
Ik zie geen beeld en geen gelijkenis...
De schoonheid dezer wereld vóor uw komst
had ik zoo diep bemind dat haar gelaat
geen zweem van heimlijkheid voor mij behield;
en met den wind die opsteekt en verwaait,
zong ik van oogenblik naar oogenblik
haar naakte gloriën; de lieflijkheid
van aarde en zee, van zon en maan en sterren
troostte uw gemis tot schijn van stil geluk,
als van beminden zoon een teedre moeder
de zwellende onrust in haar armen sust...
Daar blijft geen beeld en geen gelijkenis...
En toch, ik weet dat ergens in het graf
van glansdoordwaalden nacht van d' aanvang aan

[p. 57]

 

twee eenzaamgroote kinderlooze zonnen -

 

zij schijnen van hier uit éen vaste ster -,

 

vervoerd van eerst en nooit verstoord verrukken,

 

rondom elkanders schoonheid wentelzweven;

 

en niets van al wat buiten hem bestaat

 

vermoedt haar glansverblinde dag.