Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 26]

Vijfde strofe

Traag tot beminnen werd ik... Niet tot deze rijke wonden,
de scherpe weeën van dit staâg zichzelf herbarend leven,
die trouw in schemerwindselen van eenzaamheid genezen
tot zoeter wondbaarheid... Een andere rondomme deernis
houdt elken aandrift tegen in dees strakke onuitgesproken
beslotenheid, een onverdringbaar voorgevoel, een dreigend weten
dat nooit de bleeke geestdrift dezer onvolgroeide kindren
meêkomen kan door de verrukkingen van liefdes wegen,
en 't hard besef van 't lot van hen die achter zijn gebleven,
zoo droeven voordood en zoo wreedbewuste ballingschappen

[p. 27]

 

in vaders nauwe huizing waar hun moeheid wel moet keeren,

 

maar nooit meer uitslaapt tot verlangens nieuwe morgenonrust...

 

Traag tot beminnen werd ik...