Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 22]

Derde strofe

Ziet, in ons zijn vleesch geworden
uwer eeuwen roode begeerten,
aller tijden duistere tochten -
ziet, in ons zijn vleesch geworden
uwer kinderen witte droomen,
aller liefden zilveren bloei.

Onzer oogen vochte glanzen,
onzer handen blanke gebaren,
onzer koele zuivere borsten
zachtbesloten vlakke welving
dekken van uw wrang verlangen
't zalig en volbloeid geheim.

Uwer moederen blonde teêrheid,
uwer vaderen donkre goedheid
vloeiden samen tot ons wezen,
en het zoetbezwijmd gedenken
eener lang geheelde wonde
werd in ons uw felle breuk.

[p. 23]

 

De onuitstamelbare wanhoop

 

uwer onvervulde driften

 

riep ons uit den grooten afgrond,

 

de gedaanteleêge droomen

 

van uw aarde-ontworstlend hunkren

 

hebben onzen vorm gewekt.

 

 

 

Onerkend, maar meer en anders

 

dan uw lijfelijke zonen

 

erven van uw eêlsten rijkdom,

 

mogen wij reeds nu beminnen

 

op een goddelijker wijze

 

die geen wederliefde vraagt...

 

 

 

Ziet, in ons zijn vleesch geworden

 

uwer eeuwen roode begeerten,

 

aller tijden duistere tochten -

 

ziet, in ons zijn vleesch geworden

 

uwer kinderen witte droomen,

 

aller liefden zilveren bloei.