Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 20]

Tweede strofe

Onze vaders hebben ons niet geweten,
wij bleven voor hen als verstooknen;
alleen de blindheid onzer moeders
heeft ons vermoed en liefgehad.

De broêrs en zusters die daar waren,
onze aangewezene gelijken,
zij sloten rond ons donker heimwee
een bond van levenlicht verzet.

Uit onze weêrstandlooze handen
grepen ze ons deel van 't blinkend speelgoed
eerst met begeertes weiflen glimlach,
dan met het kort gebaar van recht.

Wrevel om deernis niet te deren
versmeet het waardeloos begeerde
als onzer oogen roerlooze aandacht
geen schaduw leed van spijt of wrok.

[p. 21]

 

De kussen hunner korte liefden

 

bestierven op ons koele wangen;

 

de hartstocht onzer bleeke lippen

 

ontweek de rozen van hun mond.

 

 

 

Als die niet zijn bestemd te leven,

 

planten die in den dag verkwijnen,

 

zoo bloemeloos en bladerdonker

 

rees onze schaduw naast hun bloei...

 

 

 

O siddrend leed der ver bewusten,

 

o bitter hachelijke keuze

 

van ademloos te moeten wachten

 

op onberekenbaar geluk!:

 

 

 

zich liefdes eigen kindren weten,

 

en haren vollen dag verbeiden

 

in donkren schijn van liefdeloozen,

 

die nimmer zich verraden mag.