Strofen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 17]

Strofen

[p. 19]

Eerste strofe

Aan sombren spiegel van zwoele wake
drijven, geloken leliën, mijn oogen.
Ik kan niet slapen: de geur der rozen
wordt oppermachtig met den nacht.

Ik zal niet stijgen tot luchten droomen:
diep in haar schachten de vleugelpennen
zijn zwaar en vochtig van reukig dauwen:
de geur der rozen houdt mij neêr.

Ik kan niet duiken naar donkren sluimer,
ik kan niet zinken tot zwart vergeten:
de geur der rozen omdwelmt mijn slapen:
de geur der rozen houdt mij op.