Stemmen

[p. 241]

In den vreemde

[p. 243]

Na den overval

Ontwaakt van zoo nabij den dood,

Vind ik in kring en wacht gewend
U aller oogen kleur- en glansbekend,

En in uw handen blank en rood

Van wijn en brood?

Breekt niet, maar schaduwt en ontdicht

Een korte poos den klaren ring,
Legt op mijn oogen uwer handen zegening -:

Ik schroom te zien mijn eigen bleek gezicht

In zooveel licht.

Tusschen uw jonge hoofden schijnt de blanke dag,

Weldadig-kleurelooze droom...

Vreemd, door zoo roode droomen als ik zag,

Redd'en mijn oogen nog hun teêren schroom

En reeden lach...

Zij namen al den leeftocht dien ik had,

Maar, meer dan 'k hopen dorst,
'k Voel in den buidel van mijn borst

Kloppen veel rijker voller schat

Dan ik omvat.

Zoo laat, zoolang wij zijn op 't pad,

Me uw stillen gast in de' armen schijn,
En ik zal eens uw gastheer zijn
Bij ander brood en andren wijn,

Wanneer wij komen in de groote stad.