Stemmen

[p. 238]

De echo

Hier waar 't veld van wuivend koren
Langs de spiegelende vlieten
Daalt en stijgt en zwenkt verloren
In de heuvlende verschieten,

Lokte uit loofgedekte wanden
Hooger stem in jonger tijden
Over avondstille landen
Antwoord dat ons hart verblijdde? -

Nu door stilte voller, dieper
Is uw avondlied verklonken...
Maar geen groet of welkom riep er
Uit de heimlijke spelonken:

Dat is doen aan goden eigen,
Die, aan tijd noch plaats gebonden,
Momplen groet naar-keur of zwijgen
Op hun wisselende ronden.

Wil niet op uw schreden keeren,
Of verledens kimmen wenken:
Wil hun boodschap niet herleeren
Luider dan uit stil herdenken

Vóor zij straks op hoorbre voeten
En met nooit gehoorden zegen
Ons herkennen en begroeten
Om de bocht der nieuwe wegen.