Stemmen

[p. 197]

De wolk

Alleen van vele broedren over
Zie ik het eind van 't schoone land;
Nog houdt mij op in strakken toover
Zons stralen hand.

Op verre reizen wolk na wolk verzonk er,
Ik bleef gerust:
Hun andre weg gaat dieper, donker
Naar de eendre kust.

Als lange nacht mijn droefenis verdichtte
Tot regenzwaren val,
Hief mij de warme tocht van 't vroege lichten
Weêr op in hemelheldre hal.

Als ik voor felle zomerzon vervluchtte
Naar blijheids ongeweten doel,
Bett'en de donkerdiepe sterreluchten
Mijn voorhoofd effen weêr en koel.

Zoo bleef ik onvervuld, dit blank verlangen:
In lust of leed vergaan.
De vrije winden voerden mij gevangen
Op hun onzeekre baan.

Ik dreef naar Oost en West, naar Noord en Zuien
Op glansgespannen wiek;
In volle zeilen floten blijde buien
Zachte muziek.

Ik zag in klare sterrestille meren
Een wonderbleek gezicht,
Maar huiverblij als het zich weêr kon keeren
Naar zonne- en manelicht.

[p. 198]

 

Over de groene landen, over blanke straten,

 

Over der schoone menschen vreugde en rouw,

 

Over hun slaap en doodgehevene gelaten

 

Vergleed ik als een lichte schaûw.

 

 

 

Nu walt dezelfde zee waaraan ik ben ontstegen,

 

Om einder avondros:

 

Laat mij vergaan in eindelijken regen -

 

Laat, zon, mij los.