Stemmen

[p. 195]

Aan de schoonheid

Kom niet, Schoonheid, eer we u zijn bereid
In ons huis, in ons te ontvangen;
Kom niet vóor de wereld openleit
Breede bedding uwer heerlijkheid;
Kom niet eerder: ons verlangen
Is sterker dan de tijd!

Niet zoolang aan aardes blonde brood
Wij ons vloek en smaadheid eten;
Niet zoolang met maat van veler nood
De overvloed der enklen wordt gemeten;
Niet vóordat ons aller jeugd den dood
Om het blijde leven kan vergeten!

Als een zuivre zelfverlichte
Zegenzware wolkkolon
Doemt gij in de diepe vergezichten
Achter zeeën maan en zon:
Geen gedachte die met felste schichten
Ooit uw glans bereiken kon,
Maar geen hart dat zich naar simple blijdschap richtte
En uw milden dauw niet won!

Van al templen u gebouwd
Uit de marmeren gedachten
Van de schooner levende geslachten,
Is er geen die u besloten houdt:
Als voor steen en goud
U de volkren offer brachten,
Vond en zong u 't eenzaam smachten
Van een kind in lentewoud!

[p. 196]

 

Alwier oogen smartverklaard

 

Aan den einder hunner dagen

 

Uw bestendig weêrlicht zagen,

 

Vreugdes morgen over schemeraard,

 

Hebben vrij en onbezwaard

 

't Donker menschenhart gedragen: -

 

Al hun lijden is melodisch klagen

 

Dat gij niet voor allen waart.

 

 

 

Bidden niet en handenwringen

 

Lokt de goôn; -

 

Waar een hart het uit moet zingen,

 

Daalt het ongebeden loon,

 

Neigt de naaste van de hemelingen

 

Zich tot Haar bestemde woon.

 

 

 

O wij weten wel wat lentedag

 

Al de stille sneeuw die gadert,

 

Van uw bergen dooien moet;

 

Dat zijn uur door de eeuwen nadert,

 

Dat geen hart ontbreken mag

 

Tot zijn gloed!

 

 

 

Vochte koelte zoeft door 't bruine riet;

 

Sappen gisten in het dor geraamte -

 

Overval ons niet in onze schaamte:

 

Schoonheid, kom nog niet!