Stemmen

[p. 192]

Solus in aedibus amoris

Daar steekt de nacht op en de zwarte wind -

En open vind

Ik als mijn eigen

Uw woning wier beveiligd zwijgen

Me omvat als een verloren kind?

In schemerdonker doofden uit gezicht

De oogen wier licht

Mij trok de diepe steile wegen

Naar dit hoog huis van dagelichten zegen

En sterreheldren plicht.

Hoe keer ik na zoo rijk begin

Arm tot u in

Naar mijn klein erfdeel onder uwe zonen:

't Is beter, Liefde, alleen bij u te wonen

Dan in der menschen liefdeloos gezin.

Hier kan ik aadmen waar de oneindigheid

Alom zich breidt

Tot levengolvend plein dat alzijds heemlen vloeien,

Eén zee van onrust onder 't roerloos bloeien

Der sterrenflonkrende eeuwigheid.

Hier naar de stilten van uw troon

Stijgt in éen toon

't Veelstemmig wee dat bruist in de aardsche holten;

En elk gelaat dat tot u opziet uit de volten,

Is oogenblikklijk schoon.

Hier ook gaat om door tijds verstarden nood

Het spel van morgenrood

En dag en nacht en avond in zoo glorierijk bewegen.

Dat hier alleen een ziel ontwaken kan en zeggen:

Een uur geleden sloeg de dood!