Stemmen

[p. 185]

Storm

Wolk-overweende maan

Lacht open af en aan,

Bevloeit met zilverkanten vorm

Het sombre park waar om

Den val van vijverkom

Het rank geboomt zwiept in den najaarsstorm.

De wind schalt onvermoeid

Als donder tong-ontboeid,

Die gierde uit volle keel zijn langgesmoord geheim;

Door 't lange loeien jagen

De korte regenvlagen

Als telkens keerend kletterhelder rijm. -

Heeft dan geluk gebloeid,

Is het zoo hoog gegroeid,

Dat storm het met zijn luiden ondergang bespeel'?

Behoeft die luchten hoon

Tot vollen diepen toon

Het zoete leven als gestemde veêl? -

Tot goddelijke aandacht,

Uit zachtgeheven klacht

Om levens klein verlies, verstomt mijn mond: -

Over mijn landen dood

Ruischen de vleuglen groot

Van voller schoonheid dan hun zomer ooit verstond!

Hoog achter wolken wanen

Van eigen lage tranen

Vinden mijn oogen de' ouden kinderlach:

Die is den storm ontstegen,

Die uit den storm den regen

Van eeuwge schoonheid op zijn oogleên vangen mag.