Stemmen

[p. 174]

Het geredde kind

‘Gij kunt niet raden met wat liefde wonderbaar

De groote diepe zee ik minnen moet,

Sinds, vader, gij met eigen lijfsgevaar

Mij opbracht uit haar vloed.

En dagen lag ik, niet, zoo stil alsof ik sliep

Achter gordijngedonkerd raam

En hoorde niet of moeder riep

Mij bij mijn eigen naam? -

Hoe kan ik anders dan gelukkig zijn

Bij dit geluk dat uit uw oogen lacht

Zoo teêr dat nimmer zonder tranenschijn

Het wordt herdacht?

Maar o de zee en o de droom

Waar ik mij nog niet op bezinnen kon,

Maar waar ik weg uit kwam zoo traag, zoo loom,

Juist toen het mooist begon!’