Stemmen

[p. 172]

Afvaart

De maanlicht-overvloeide vloed
Heft 't ranke spook van vlotte bom
Boven den zwarten menschendrom

Die vlekt het zilvren zand als roet.

De ketting waar zich 't schip aan windt,
Kreunt eenzaam als nacht-wakker kind.

Geen andre klank begint of duurt.

Het koele klikken langs de kiel,

Nu 't schip in voller water stuurt,

Reikt niet tot hier. Het slank profiel

Verbreedt onhoorbaar-onverwacht
Zich met der zeilen effen pracht.

Van duistre plecht onzichtbre hand

In driemaal-op-en-neder-zwaai

Wuift licht vaarwel aan vriend en land

En heel de manelichte baai.

En donker wuift de kust weêrom
Van rijke vangst en wellekom...

Ik blijf niet langer op mijn plek

In 't avondduin. Mijn voet

Voelt onder zich het weifel dek

Van schip te deinen op den vloed.

En met nabije schaduw weet
Ik lichtste licht bekleed.

De breede ronding van de kust

Deinst lamp-bezet, maar doodsch.

Met geen sinjaal durft donkre loods

De stranden roepen uit hun rust...

Waar schuilt de stille school van buit
Waar vol meê keer' de leêge schuit?

[p. 173]

 

Of wordt in 't verre land en voor altoos

 

Ons wild verlangen schoon en stil? -

 

De zee is diep en eindeloos

 

Zooals vertrouwen wil

 

En wilde toen 't aan 't veilig strand

 

Te droomen zat van de' overkant.

 

 

 

De wind bolt uit het ruime wak.

 

Het schip helt op zijn breede streek.

 

Nog even maar is de einder strak

 

En van kustlichten bleek...

 

En nu - niets meer dan heem'l en zee...

 

De zeilen over! Reê!