Spel van Platoons leven

[p. 25]

Vierde tafereel

Dionysios, tyran van Syrakoese, links op eene troon onder een velum, terzijden enkele speerdragers. Aan zijne rechterhand zit Plato. Vóór links, vijf vrouwen in ongedwongen houdingen neergevleid. Achter, het gevolg van Dionysios en gewapenden.
De gezant van Sparta treedt van rechts op met gevolg. Hij is in oorlogsgewaad, gehelmd en geharnast. Dionysios begroet den gezant, die zich in het midden op een rustbank vleit. De vrouwen dansen. Tijdens den dans stormt een negerslaaf op. De twee gewapenden versperren hem den doorgang. De negerknaap fluistert hen iets toe, waarop hij wordt doorgelaten. Vóór den zetel van Dionysios werpt de neger zich, door de danseressen heendringende, neder en toont den tyran een op perkamenten rol geschreven bericht.
De tyran leest eerst onwillig, langzaam boezemt hem de tijding belang in. Zijn gelaat vertrekt tot een wilden grijns. Hij staat op, slaat met de hand een oogenblik woest zwaaiend in de lucht, ontneemt een speerdrager zijn speer en heft deze om den negerslaaf te dooden. Plato, die alle bewegingen van den tyran gevolgd heeft, en van zijn zitplaats is opgestaan, werpt zich, als Dionysios de arm strekt, tusschen dezen en den negerslaaf, den laatsten met zijn lichaam beschuttend. Dionysios trekt de speer weer omhoog, blikt Plato een oogenblik als niet-begrijpende aan, laat de speer uit de hand glijden,

[p. 26]

zinkt terug in zijn zetel, staat daarna met heftigheid weer op, en maakt met de rechterhand een gebaar in de richting der twee gewapenden. Hij wenkt den Spartaanschen gezant en wijst hem, den vijand der Atheners, Plato als slaaf toe. Twee uit het gevolg van den gezant voeren hem mee. De neger, die op de knie gezonken is, kust den zoom van Plato’s mantel. De gordijnen sluiten. Het koor zingt: ‘Dit is de oude strijd, de steeds vernieuwde,’ enz.

Koorzang:

Dat is de oude strijd, de steeds vernieuwde,

Dien al kindren van het licht op aarde strijden,

Allen die met kracht bekleed de goden

Zenden als voor nieuw geluk de tijden rijpen.

Echoloos lang de eindelooze vlakten

Schalt de blijde boodschap van hun jonge roepen;

Weinigen verstaan de stem der zaalgen,

Hoe zij spreken door de lippen hunner boden.

Maar de duistre doodverstarde machten

Die dit schoone land verheeren als haar eigen,

Dreunen in de voegen van haar vesten,

Blinde breuken scheuren haar verweerde muren.

[p. 27]

 

Allen eenen zich de stem te smoren:

 

Donkre reuzenarmen reiken door de luchten.

 

In zijn blanke rusting stort de bode,

 

Maar de stem blijft klinken door de luide heemlen.

 

 

 

Of zij spreken door den mond van andren,

 

Of ze in diepte van de ziel zich openbaren, -

 

Meer dan goud en uitgelezen liefde

 

Zij me elk woord van licht, het minste woord der goden!