Spel van Platoons leven

[p. 18]

Tweede tafereel

Een markt in Athene. Vóor links zit, kleurig, een Phoenicisch wisselaar, met tafeltje waarop pasmunt ligt. Daarvoor twee Grieken.
Zij wisselen en laten twee worstelaars vechten onder leiding van een scheidsrechter.
Achter, een Grieksche vrouw met aarden kruik op den schouder in gesprek met een jongen Griek.
Onderwijl komt Socrates op, vergezeld van twee vrienden. Het koor zingt zacht. Socrates treedt naar de vrouw die den waterkruik draagt en spreekt deze aan.
De jonge Griek wijkt eerbiedig terug. Socrates gaat naar voren en zet zich op de bank. Een der beide leerlingen zet zich nevens hem. De jonge Griek valt aan de voeten van Socrates en doet hem een vraag. Socrates denkt na, laat het hoofd een oogenblik in de hand rusten en antwoordt.
Plato, geleid door Agathoon, komt op de Markt; Agathoon wijst op Socrates. Plato aarzelt een oogenblik en laat zich daarna door Agathoon naar de rustbank geleiden. Socrates ziet Plato vriendelijk aan. Deze laat zich op de knie zinken, waarop Socrates naar hem toekomt en met de hand opheft. Allen wijken terug, terwijl Socrates en Plato elkaar in de oogen schouwen en in den geest herkennen.
Op dat oogenblik sluiten de gordijnen.

[p. 19]

Het koor zingt de laatste strofe van het aan Socrates gewijde lied.

Koorzang:

Gelukkig die zijn oogen rein bewaarde,

Die tot zijn eind de wereld ziet

Met d' onbevangen blik der jonge jaren!

De schoonheid waar zijn ziel van leeft,

Stroomt haar gestadig toe en overvloedig:

Zij groeit in wasdom ongestuit

Tot d' eedlen deemoed dien de hemelingen

Beminnen in den sterveling,

Den hoogen trots die niet uit menschehanden

Der goden gaven nemen wil.

Gelukkig die te midden van het leven,

Woont in dat hooge en vaste huis

Waar god en menschen wisselen als gasten,

Waar dood en leven welkom zijn.

Die elken bode groet met eerlijke oogen,

Die geen voor d' anderen verraadt;

Die alle ding en daad, uit schijn geheven,

Naar eeuwge waarden keurt en weegt.

Zijn leven is een blij en heilig sterven,

Zijn dood is de opgang tot een feest,

[p. 20]

 

Zijn winst al hooger heerlijker vervulling,

 

Hetzij zij dood of leven heet.

 

 

 

De zuivre wijsheid die zijn lippen leeren,

 

Gaat niet verloren met den tijd:

 

Al nieuwe zielen, versch uit God geboren,

 

Herkennen in haar 't eigen beeld.

 

Hij weet geen ouderdom: de heldre daden

 

Die zijn verklaarde geest bedenkt,

 

Voltrekken zich in breeder kring op aarde

 

Zoo vaak de menschheid zich verjongt.

 

Zijn schoone dood belicht zijn schoone leven,

 

Zijn taak wordt immer weêr vervuld;

 

Zijn jongren erven 't volle deel huns meesters,

 

Den schat die eeuwig zich vermeert.