Praeludiën

[p. 107]

[Op blanke heuvlen woon ik nu]

OP BLANKE HEUVLEN woon ik nu,
Al venstren open op het menschenland,
En éen eng duister raam naar 't strand
Der eindloosheid van zee en u.

Ik zie door glazen dagen af
Naar 't boosgoedmoedig volk dat bont vertreedt
Langs volle paên zijn vreugd en leed
Van de enge wieg naar 't enge graf.

Maar waar geen vaste wegen zijn,
Waar iedre wind zijn andre baan plaveit,
Van zee wacht ik uit nachteschijn
Uw komst en Gods gestelden tijd.

[p. 108]

 

En droomaanschouw hoe klaarbelicht

 

Van zeilwit schip dat glijdt door manerust,

 

Een zachtverwonderd aangezicht

 

Zich keert naar de onbekende kust, -

 

 

 

Of beefverneem uit stormezwart

 

En schemerschijn van wielend schuim, hoe noodt

 

Door veege keel sterfeenzaam hart

 

Tot laatsten lust van d' éenen dood.