Praeludiën

[p. 35]

[De zon heeft alles goedgemaakt]

DE ZON heeft alles goedgemaakt:
De lange donkre regendag
En al zijn leed ligt met éen slag,
Eén straal in 't hart geraakt.

'k Dacht niet het oog des daags zoo diep
Achter de wolken, dat er sliep
In donkerlaag omhangen aardvertrekken
Glorie zoo hoog te wekken.

Goud- en witverklaarde
Regenwolken
Stralen tusschen zon en aarde
Als guldenbespraakte tolken
Tusschen de vreugden van twee zaalge volken.

[p. 36]

 

De hooge hemelen neigen

 

Diep in vochtverheerlijkte aardegronden,

 

In zaligheid gaat aarde stijgen:

 

Haar bloei berankt de kimmeronden

 

En maakt zich hemel eigen....

 

 

 

O God, wiens licht ik voel toekomend,

 

Zonne verblindend nog in neevlen loomend, -

 

Een zoele zomersmart, -

 

Zult Gij eens zóo aan dit maar donkre leven

 

Uw late, alzeegnende lichtwijding geven,

 

Dat het mag klimmen aan Uw hart?

 

 

 

Zullen wij zoo tot U omhoog eens dragen

 

Het minste kleinood onzer aardsche dagen,

 

Dat niets verloren is,

 

Dat het in d'ommeschijn Uwer genade

 

Van tijdelijk tot eeuwig zich gestade

 

In reiner glorenis

[p. 37]

 

Dan nu dees wereld straalt, die lichtdoorzongen

 

Tot éen geheel,

 

Hemel en aarde van elkaêr doordrongen,

 

Eén puur juweel,

 

 

 

Een gave vreugd is die Uw gouden handen

 

Tasten en wegen,

 

Een stille lust, waarheen Uw hooggenegen

 

Oogen hun liefde branden?