Liederen van Isoude

[p. 61]

[Tusschen 't dorre goud der doode blâren]

Tusschen 't dorre goud der doode blâren
Leeft alleen nog 't goud der chrysanthemen -
Kus mij als die niet meer afscheid nemen,
Die dwars door de kolken en gevaren

Van de wereld en hun donkre zelven
Zijn ontkomen naar de lichte stranden
En de rust der zieldoorschenen landen
Waar der sterren eeuwge heemlen welven

Over dood en leven, nacht en dagen,
En der zonne' en manen eendagskelken
Bloeien in den luister en verwelken
Zonder zijn oneindgen droom te vagen,

[p. 62]

 

En geen scheiding weten die daar wonen,

 

En niets stoort den beurtzang hunner zielen

 

Waar de stroomen der geruchten vielen

 

In den wijden zeezang der aionen...

 

 

 

Kus mij als die niet meer afscheid nemen,

 

Die ontkwamen aan den ban der jaren -

 

Tusschen 't doove goud der dorre blâren

 

Vlamt alleen nog 't goud der chrysanthemen.