Liederen van Isoude

[p. 59]

[Uit storm- en regendagen]

Uit storm- en regendagen
Ontbloeit de witte morgen,

Een stille roos zoo puur:

Door koele bladerlagen
Tintelt het nog verborgen

Bloemhart van laaiend vuur...

Die wel hebt kunnen keeren
Den donkerlangen regen

Of winter al begon, -

Hoe zoudt gij u verweren,
O ziel, hoe schutten tegen

Het zuiver oog der zon?

[p. 60]

 

Zij kust in bloemen open

 

De heimlijkste gedachte

 

Van uw verschemerd hart;

 

Uw duistre vreezen loopen

 

Uit in de teedre drachten

 

Van bloesemende smart...:

 

 

 

Kon het ons zijn gegeven,

 

Hier waar geen schoon wil duren,

 

In liefdes eersten lach

 

Nog eenmaal te doorleven

 

De weinige eeuwige uren

 

Van dezen korten dag,

 

 

 

Dat wij gelukbezweken,

 

Met éenen slag verslagen,

 

In schoonheid zelf vergaan,

 

Nog vóor zijn zon zal bleeken,

 

Getwee verheerlijkt lagen

 

Tusschen de lauwe blaên!