Liederen van Isoude

[p. 56]

[Dat waren in 't eind de goede tijden]

Dat waren in 't eind de goede tijden

Van eerlijke armoê en overvloed,

Toen ons de wereld dwong tot scheiden,

En wilde ons kwaad, en deed ons goed:

Dat waren in 't eind de goede tijden -

Dit wordt een bitterder afscheid nemen

Voor 't hart aan elke tucht ontwend

Sinds het den duurzamen honingzeemen

Smaak uwer lippen heeft gekend:

Dit wordt een bitterder afscheid nemen -

[p. 57]

 

't Hart dat niet kan en toch moet scheiden,

 

Al blijven onze handen inéen,

 

Daar het in eenzaamheid wil lijden,

 

En enkel vreugde hebben gemeen:

 

't Hart dat niet kan en toch moet scheiden -

 

 

 

Onnaakbaar ruischen de watertochten

 

Der uiterste verlatenheid,

 

Die onze gescheiden lippen vochtten

 

Met eendren dronk ter zelfder tijd:

 

Onnaakbaar ruischen de watertochten -

 

 

 

Hoe zullen wij uit onszelven leeren

 

Het onberekenbare tij

 

Van liefdes ebben en wederkeeren,

 

Haar reede slaven en blijvend vrij?

 

Hoe zullen wij uit onszelven leeren

 

 

[p. 58]

 

Gerusten slaap die het moê verlangen

 

Geneest en tot aan den morgen reikt,

 

Totdat de slaap ons houdt bevangen,

 

Waar alle verlangen in bezwijkt?