Liederen van Isoude

[p. 50]

[Daar slaapt een wel vergraven]

Daar slaapt een wel vergraven
Veel dieper dan geluk en leed:
Dien hare tranen laven,
Al andren dorst vergeet...

Ik lag in mijn liefs armen.
De nacht was zwart en stil en diep,
Een blind en zoel erbarmen:
Ik waakte wijl hij sliep.

Al liefdes hope en heugen
Werd vloeibre laafnis in mijn mond:
Ik dronk in lange teugen
Het leven tot den grond.

[p. 51]

 

Ver als der ebbe branden

 

Murmlend de wereld verging.

 

Ik bleef op zoelen zande

 

Gelijk een drenkeling,

 

 

 

In roerelooze vreeze

 

Of de komende ademtocht

 

Leven of dood zou wezen:

 

Zoo, zonder wil of macht,

 

 

 

Liet ik het leven glippen

 

Als een vervluchten droom.

 

Mijn adem stond op mijn lippen

 

Als het sap in een winterschen boom.

 

 

 

Buiten der zinnen sluizen

 

Aan mijnen koelen wang

 

Voelde ik het donker verruischen

 

Tot een allicht geklank.

 

 

[p. 52]

 

In heimelijke zalen

 

Een stralend feest hief aan:

 

Daar sloegen de nachtegalen,

 

Daar rees de ronde maan.

 

 

 

Mijn lijf, een doffe wade,

 

Lag strak en zwaar gespreid.

 

Ik zonk naar ongepade

 

Duizle verlatenheid -

 

 

 

Tot ergens diep ging zwellen

 

Een luttel donker zaad,

 

Van ondergrondsche wellen

 

Neurde het klein gepraat.

 

 

 

Door duur van uurloos zwijgen

 

Voelde mijn leêg geduld

 

Het leven in zich stijgen

 

Als een beker die wordt gevuld.

 

 

[p. 53]

 

Tranen baadden te warmen

 

Mijn ijskoud aangezicht...

 

Ik waakte in mijn liefs armen:

 

De nacht was luid en licht...

 

 

 

Daar slaapt een wel vergraven

 

Veel dieper dan geluk en leed:

 

Dien hare tranen laven,

 

Al andren dorst vergeet.