Carmina

[p. 188]

De doode dichter

'k Droomde vannacht van hem: 'k zag zijn gelaat
Stralend en zonder schijn of schaûw van wee,
En hoorde als altijd de muziek dier zee,
Zijn gouden stem. Hij wekte in veil geraad

Verholen gratie waar zijn ooglicht glee.
Uit niets bezwoer hij wonders overdaad.
Tot 't minste ding in schoonheid ging verwaad,
En heel de weerld was éen bekoorde steê.

[p. 189]

 

Dan, leek mij, buiten dicht gesloten poort

 

Rouwde ik om woorden ongeboekt verloren,

 

Verschald verhaal, geheimnis half gehoord,

 

 

 

Wondren verstoken van der wereld ooren,

 

Gedachten stom als vogelen vermoord -

 

En waakte en wist hem dood gelijk tevoren.

 

 

 

(Alfred Bruce Douglas)