Carmina

[p. 179]

Doods geboorte

I

Vandaag lijkt Dood me een jonggeboren kind
Dat, doodmoê, moeder Leven op mijn schoot
Een oogenblik neêrzette opdat haar groot
Kind met hem spele als met zijn kleinen vriend;

Dat toch mijn hart, o, geen verschrikking vind'
In een zoo teêr gezicht, uw oogen, Dood,
Zoo melkig-jong; dat hart zich uit zijn nood
Met u verzoene eer 't zich te laat bezint...

[p. 180]

 

Hoe lang nog, Dood? En zult op kindervoeten

 

Gij met mij reizen? Zult gij naast mij staan,

 

Hulpvaardig, harts volwassen pleegkind, aan

 

 

 

De bleeke golf waarheen wij samen moeten?

 

Wanneer bereik ik, Dood, met u haar strand

 

En drink haar uit de holte van uw hand?

II

En Leven, gij, van alle zaligheên
Schenkster, met wie in drang van harts jong bloed
Ik zwierf tot waar geen klank van menschevoet
De stilte strookte, en de aard was om ons heen

Woest eenzaam schoon, ons kus behoorde geen
Dan bosch en golf, en Dood werd niet vermoed -
O Leven, krijg ik nu oplest geen groet
Van u, geen glimlach, en dit kind alleen?...

[p. 181]

 

Stil: Liefde, ons kind eenmaal, en Lied wier haren

 

Kransbloesemden en vlammewuifde', en eene

 

Wier oogen God een wereld vond en schoon:

 

 

 

Kunst. Spiedden wij niet vaak haar in ons woon

 

Op 't Boek Natuur in enge omhelzing lenen?

 

En stierven die, dat gij mij Dood mocht baren?

 

 

 

(D.G. Rossetti)