Carmina

[p. 173]

Herfstliedje

Weet gij niet, bij den val van het loof,
Hoe zich het hart voelt onder doof

Verdriet als onder een dek geleid?

Hoe 't avond lijkt en slapens tijd

In 't najaar bij den val van het loof?

En hoe de vlugge klop van 't brein
Hapert als een hol refrein,

In 't najaar bij den val van het loof,

Weet gij niet? En hoe hoogst geloof

Aan vreugd wordt - wezen zonder pijn?

[p. 174]

 

Weet gij niet, bij den val van het loof,

 

Hoe ziel zich voelt als droge schoof,

 

Eindlijk gebonden voor de schuur?

 

En hoe het lijkt doods eigen uur

 

In 't najaar bij den val van het loof?

 

 

 

(D.G. Rossetti)