Carmina

[p. 147]

Kluizenaarslied

Gaarne blijft mijn glimlach dralen

In den diepen nacht van 't dal:

Liefde reikt heur volle schale

Mij vóor elken avondval.

Hare heiige teugen beuren

Mijne ziele lichte-waard:

Dronken sta 'k aan hemels deuren,

Staan mijn voeten nog op aard.

Tot dat zaligend aanschouwen

Dringt geen angst meer door van smart:

O de Koningin der vrouwen

Schenkt de trouw mij van haar hart!

[p. 148]

 

Jaren hebben met hun weenen

 

Deze slechte klei verpuurd,

 

En boetseerden haar tot eenen

 

Vorm die de eeuwigheid verduurt...

 

 

 

Tot éen oogenblik verstralen

 

Zie ik nu dier dagen som -

 

Komt men straks van hier mij halen,

 

Dankbaar kijk ik nog weêrom!

 

 

 

(Novalis)