Carmina

[p. 145]

Sonnet

Daar is de nacht -: de hemel glanst te vonken
Van klare sterrelampen, blijde vieren;
't Nest bergt de zwerfsche vogelen en dieren;
Al menschestemmen zijn van de aard verklonken.

De dauw komt zwijgend naar omlaag gezonken;
Geen halm verroert, geen blad der populieren;
In strakke rust staan wateren revieren;
Elk sterflijk wezen ligt in slaap verdronken...

[p. 146]

 

Maar in mijn borst kent liefde geen vertragen -

 

Liefde, het rijpe einddoel van al 't geboorne -:

 

Zijn woeden groeit nog met den stillen nacht.

 

 

 

Hij zaaide midden in mijn hart zijn dracht

 

Van scherpe stekels en vergifte doornen,

 

En smarten zijn de vruchten die zij dragen.

 

 

 

(Bernardo Gareth detto il Chariteo, da Barcellona, sec. XV)