Carmina

[p. 119]

Oerania

αὐτὸς γὰρ χαὶ ἐγὼ παρέην ὅτ' ἐγίγνετο Κύπρις.

De rosse zon hangt voor den purpren kimmedauw.
Het vlotte vlak der zee in strooken bleek satijn
Spiegelt de hooge weelden van smaragden schijn
Waar eenzaam schrijdt Oerania langs den hemelbrauw.

Dit is haar eigen dag, avond en morgen saam
Der uurloos eeuwige getijden van de ziel:
De korte helle wake waarheen samenviel
Wat hopen en herdenken droomt in liefdes naam.

[p. 120]

 

De vlammeroode hartstocht van den zomerdag

 

Koelt in de zilvren kroes tot honinggouden spijs.

 

Daar barst de broze vorm van blond doorzichtig ijs -

 

Over de waatren ruischt uw jonge godelach.

 

 

 

O dieper om alle oogen die ik heb bemind,

 

O rooder om al lippen die ik heb gekust -

 

Uw oogen en uw lippen onder de effen rust

 

Van 't elpen voorhoofd waar de roos zich bloedend windt!

 

 

 

Brandpunt van schoonheids heimlijkheid, opperst Altaar

 

Waar in éen vlam versmelten toekomst en verleên, -

 

Uw voeten raken 't wankle opaal der golvetreên,

 

De hemel is een kolk van aureolen rond uw haar.

 

 

 

Het hooglied van uw bloed, het zingen van uw hart

 

Vult met muziek den horen der oneindigheid

 

Inniger dan de leeuwerik den morgen blijdt,

 

Zoeter dan nachtegaals melodieuze smart...

 

 

[p. 121]

 

Wanneer reikt van uw lippen 't morgenhelle rood

 

Tot mijner lippen donkren eeuwenouden dorst,

 

En sluit de brand van uwer armen vlammen om mijn borst?...

 

O in dit leven niet, en nog niet in den dood!