Carmina

[p. 67]

Maneschijn op zee

De maan bloeit uit den ijlen nevel open

Tot smettelooze pracht:

Daar ligt de zeebaan glansbedropen

Dwars door den wazen nacht.

Het stille schip glijdt uit zijn duister

Binnen de vloeibre klaart:

Wij voelen hoe het door den teedren luister

Van onzer oogen spiegels vaart,

De raggegouden netten die zij werpen

Van uit de zaalge rust

Waarin wij schuilen op de bleeke terpen

Der zanden kust...

[p. 68]

 

Toch, ginds als hier wijkt alle luister verre:

 

De man aan 't roer

 

Bestuurt de boot naar vaag vermoede sterren

 

Over den sombren vloer...

 

 

 

Zoo werpen alzijds zielen hare stralen

 

Onder dit duistere gewelf,

 

En zien door haren glans wel andre zielen dwalen,

 

Maar blijven donker zelf.