Carmina

[p. 63]

Sonnet

Sponsae aeternae

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult,

Zoo zeker als de bloemen wederkomen:
Der dingen doove dek hebt gij genomen,

Het donkre leven dat de steden vult,

Den winterwind die klaagt door dorre boomen,

Ten sluier die uw eeuwgen glimlach hult...

Ik zoû gelukkig zijn, als slechts geduld

Den slaap kon vinden om van u te droomen...

[p. 64]

 

Een prins, te vroeg ontwaakt in wintermorgen,

 

Dwaalt als een vreemde door zijn kille huis

 

Tusschen de trage slaven die bezorgen

 

Huns heeren dag met onbeheerd gedruisch, -

 

 

 

Zóo moet ik waken tot gij wederkomt

 

En u nog eens in menschenaanschijn momt.