Bezonnen verzen

[p. 86]

Sint Maarten

In 't herfstig ijl geblaêrte

Verdiept Uw ver vermoed beleid

Met de zon van Sint Maarten

Tot zomermilde klaarte

Van dadelijke aanwezigheid.

De neveldompe doeken

Die dekken hart en oogen blind

Bij ons verloren zoeken

In werelds diepste hoeken,

Vergaan zoodra Uw lust ons vindt.

Wat komt Uw aandacht plukken

Ter leêggerooide tuinderij?

Naakt beeft ons rijp verrukken

Onder Uw keurend bukken -

Toch gaat Gij nog aan ons voorbij.

Wij zien Uw oogen streelen

Tot in de teêrste vouw en kreuk,

Eer straks Uw stormen spelen

Met zijn verstrooide deelen,

Den gaven rosgebronsden beuk.

[p. 87]

 

Ontstoffelijkt, onwichtig,

 

In blad en tak, in stam en bast

 

Van binnenvuur doorlichtig,

 

Van buitengloed doorzichtig,

 

Staat hij in heerlijkheid verascht.

 

 

 

Als cijns uit Uw warande

 

Aanvaarden voor het hoogste goed

 

Uw schaduwlooze handen

 

De vlamgave offerande

 

Van lijf en ziel en hart en bloed.

 

 

 

O levens tuin, o oven

 

Waardoor Uw ademen vergaan,

 

Die allen schijnbrand dooven,

 

En elken oergloed stoven

 

Tot onberekenbaar bestaan!

 

 

 

Laat teren ons en duren

 

Totdat de laatste zon verblinkt,

 

Door al ons wereldsche uren

 

Als Uwe vreugdevuren,

 

En oogst ons warm en onverminkt!