Bezonnen verzen

[p. 73]

Uitblijvende lente

Wanneer komt de Westenregen?
En de zoele zonneschijn daarop?
Honderd wondren winterlijk verzwegen
Wachten hartediep in knop.

Zooveel jaren die almeer ontvanklijk
Uwen bodem murwden voor Gods zaad,
Stelden u te hulploozer afhanklijk
Van dit aardsch getij en zijn verraad.

Wat in liefdes hartdoorzonden morgen
Tierde tegen weêr en wind,
Moet gij moeizaam nu verspenen en verzorgen,
Oud, toekomstverloren kind,

Dat voor goed noch gunst u liet bewegen
Tot den wereldwijzen doodendans,
Altijd klaar om op te wegen
Heel uw nooddruft voor de schaamle kans

Om nog eenmaal in alzijdsch doordringen,
Binnenbloei in buitenbloei verbeeld,
Met den nachtegaal verdwaasd te zingen,
Door den god in u bespeeld,

[p. 74]

 

Tot hij breekt door de verbroosde wanden

 

Op zijn nieuw gevleugeld pad,

 

En gij zelf vergaat in schoonste schande,

 

Uitgewoond verworpen vat.