Bezonnen verzen

[p. 72]

Gestoorde eenzaamheid

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden;
Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn,
Zich redden uit hun donker en 't verleden
In onzen zaalgen avondschijn.

Weer niet hun dorre handen van de zoomen;
Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat;
Alleen in de' onlust der slaapwandeldroomen
Benaadren ze onzen tastbren schat

Met halfbewust en machteloos begeeren;
Hun oog ziet maar hun eigen blinden waan;
Zij kunnen ons niet schaden en niet deren;
Zij doen zichzelf hun moedwil aan.

En onze deernis en ons medelijden
Strekt tevergeefs de zegenmilde hand
Naar dit hun onbegeerd geduld geleide
En keert in den oprechten stand

Van trouwbevochten nimmermeer te deelen
Geluk tot deelen altijd weêr gereed,
Dat hier voorbijgaat langs de duistre velen
Als onuitspreeklijk godlijk leed.