Bezonnen verzen

[p. 70]

Azalea

Onnaspeurlijk trage
Onder de' ooggeloken
Gluur der winterdagen,
Schaûw in licht ontploken,

Vouwt de azalea open
Eén voor éen de vlerken
Van haar bloemeknoopen
Uit de blaadren perken,

Zaadverstoven vlam van
Bovenheemsche lenten,
Die zich op den stam van
Dooven winter entte,

Als in de ijle dorte
Van mijn late jaren
En hun schemerkorten
Uw jonge oogen klaren,

Morgentrouw mij brengen
Spiegelteêr voldragen
Boodschap van het lengen
Van Gods zonnedagen,

[p. 71]

 

En wij saam vervluchten

 

(Sterf ik in uw luister?)

 

In weêrzijdsch bevruchten

 

(Dooft gij in mijn duister?)

 

 

 

Naar der harten onderling

 

geheimst verweven,

 

't Bloesemstille wonder

 

Van dit simple leven.