Bezonnen verzen

[p. 69]

Liedje van de straat

Niet veel, en toch oneindig veel,
Een aalmoes tot een koninkrijk,
Een gift die laat u even arm of rijk,
En helpt mij tot mijn onbesombaar deel -
Ik vraag niet veel.

O woestenij waardoor ik toog
Van eender vreemden tot 'k u vond -:
Uw ziel lacht aan den dorpel van uw oog;
Onmiddlijk uit uw hartegrond
Bloeit rood uw mond...

Daar bleekt de diepe opalen scheur
In 't hart der omme donkerheid:
Eén oogenblik weêr kiert de deur
Die uit den kerker van den tijd
Ergensheen leidt...

In tijdeloos vertrouwen leen
De gave obool, de penning voor het veer -
De goden roepen voor den laatsten keer! -:
Eén oogopslag leef met mij zielgemeen
En hartgelijk inéen!