Bezonnen verzen

[p. 67]

Zalige doem

Nu in dees stilte

De luide wereld breekt

Zoo vaak gij 't wilt en

Den korten toover spreekt:

Nu 't eigen hart der

Niet meer te ontworstlen kolk,

Der telkens zwarter

Verderf dreigende wolk

In het omvâmen

Tegelijk opengaat

Als binnenkamer,

Als veilig toeverlaat

Dat sluit zijn wanden

Over en om ons heen:

Gelijk ons handen

Zuiver rusten ineen:

Gelijk onze oogen

In blikken overweêr

De bruggen bogen

Van dit tijloos verkeer:

[p. 68]

 

Gelijk ons lippen

 

Den gloed in onze borst

 

Koelen te dippen

 

In haar vereenden dorst -

 

 

 

Nu staat bewezen,

 

Volrezen als een bloem,

 

Onze onvolprezen,

 

Onze onafwendbre doem,

 

 

 

Nog slechts ontvanklijk

 

Voor liefdes daaglijksch brood,

 

Enkel afhanklijk

 

Van God en aardschen dood:

 

 

 

O vast vertrouwen

 

In wat nooit duur hier had:

 

Groeiend ontvouwen

 

Van blad naar bloem naar blad:

 

 

 

Verlangen - derven;

 

Bezit - verlies - gemis:

 

Wat te oversterven,

 

Maar nooit meer te overleven is.