Bezonnen verzen

[p. 64]

Weêrzien

Al de wereldsche gezichten,
Door de spiegels mijner oogen
In verrukking opgetogen
Stad van tastbare gedichten,

Vlamverteren in den hemelblinden

Bliksem van u weêr te vinden.

Uit de noodgevouwen handen
Glipt teloor bij 't waardelooze
Wat mijn opzet had gekozen
Om uw naaktheid aan te randen:

Niets dat bij uw zuiverheid zou kleuren

Vindt uw reede deemoed op te beuren.

Godlijker is u schatplichtig
Heel de wereld met haar cijnzen:
Eer zij tot u naken, zijn zij
Verontstoffelijkt doorlichtig,

Die geen dichter dek kunt dulden

Dan de schijnen die Gods heemlen gulden.

Hef nog aan uw hart te dragen
't Van zijn schipbreuk thuisgekeerde
Hart dat ver van u verweerde
Glansverduisterd en beslagen:

Of het in uw smetloosheid geneze

Tot den adel van zijn eerste wezen!