Bezonnen verzen

[p. 30]

Met wien gij als gelijke

Met wien gij als gelijke,

Liefde, verkeert en overlegt,
Om al uwer genade blijken -

Hoe is hem veel ontzegd!

Nooit komt uw meêlij reiken

Den slaapdronk der vergetelheid
Als aan de kleinen die bezwijken

Met elken avondtijd.

Door zijn ondiepe droomen

Gaat, vloed van licht- en schaduwtij,
Al werelds onrust waargenomen;

In vreeze ontsiddert hij

Als breekt bij late nachtwaak

Het onweêr uwer heerlijkheid,
Dat uw vertrouwden tot hun dagtaak

In uw bedoeling wijdt:

De hemel straalt onttogen

Diep boven maan- en sterlicht uit
In de' éenen opslag uwer oogen,

Uw vinger bliksemduidt

[p. 31]

 

Den weg door 't warre duister

 

Van deze zaalge doolhofhel,

 

Dat tot den schemer van uw luister

 

Der kindren blinde spel

 

 

 

Hij leidt naar uw behagen,

 

Voortijdge ziener van uw dag,

 

In deernis die niet kan beklagen

 

En niet benijden mag.