Bezonnen verzen

[p. 28]

Dom van melken licht

Dom van melken licht,

Zon- en schaduwdicht,

Staat de stille dag in effen

wolkenspanning opgericht -

Als een roos die zwelt

In haar knop bekneld,

Woelt onrustigblind verlangen

naar geluksbloei hartvoorspeld -

Tot de Westerwand

Instort in den brand

Van het gouden zonnewrak dat

in de kimmebank verzandt:

Gloed waarin verteert

Elke schijn die weert

't Uitzicht op den ongenaakbren

hof waar god en mensch verkeert - -:

Halverwegen ver,

Tweeling-avondster,

Wenkt de weemoed uwer oogen,

en hun stralen wijzen er

[p. 29]

 

't Pad ontwijfelbaar

 

Tot den ingang waar

 

Geen ziel doordringt buiten aardscher

 

schoonheid heilgen middelaar:

 

 

 

Mond en oog gekust

 

In zoo zuivren lust

 

Dat de vlam in vleuglen uitslaat,

 

slechts in zaligheid gebluscht.