Bezonnen verzen

[p. 21]

Maannacht

O dieper, 'k weet het wel, en schooner staan de nachten
Bij donkre maan ontbloeid, tot uit haar peilloos hart
Onze oogen puren na ziels dagelange smachten
Den honing met der sterren stuifsel overward -

Maar 't hart verkiest als woon de luisterstrakke tenten
Die de volwassen maan over zijn aarde spant,
De glazen glansbeslagen kassen wier nepenthe
Heimelijke éennachtsbloei met zijn weelde overmant

Den vleugelreeden trek der ziel die haar verlangen,
Onrust van schaamte om nooit bewezen zekerheid,
In de armen der hervonden eendracht gunt gevangen
En met den donkren broêr zijn aardsche wonder beidt.

De diepe schoot der nacht zwaar van onuitgesproken
Smachten, nu maangezuid tot bruidschuchter gemis,
Wacht, in zijn zuivre naaktheid als een voor gebroken,
Het hemeldreigend zaad der omme lichternis.

In aandacht ademloos verstrengeld, neêrgebogen,
Raadt ziel en hart - niet meer gedroomd, nog niet beleefd! -
Hoe langs de vijvers van liefs onvergeetlijke oogen
Gods nooit aanschouwd gelaat in ijlste schaûw verbeeft.

[p. 22]

 

En schrikverhuiverd in de wereldwijde paring,

 

En in 't aanschouwen door de aanschouwing zelf geblind,

 

Beluistren hart en ziel de donkere openbaring

 

Van 't bloed dat kindgewijs de gouden afspraak vindt:

 

 

 

Van nu tot aan den dood schenk ons de manenachten

 

Zoo stil en wolkeloos als ons beproefd geduld,

 

Dat, of Gij komt of niet, wij zalig U verwachten,

 

In haren heilgen droom verloren en vervuld.